Ronald Oosterhof Logo

Ronald Oosterhof

In the 90s I studied at the Willem de Kooning Academy in Rotterdam. Next to my artwork and writings, I work in (mental) health care, and cultural crossovers as a social entrepreneur and consultant.

This web page is meant to show my writings and art works. Most of it is from the last two years. I update it irregularly. I am trying to connect my other accounts to it “as we speak” (may 24).

Moreover
Lopburi

There´s a lot of inspiring places in the world. I feel eternal gratitude to Lopburi, where I worked a lot. 

PORTFOLIO

All 1 tot 30 30 tot 91 91 tot 107 107 tot 117 117 tot 133 133 tot 149 149 tot 208
Scroll to Top

Works and Notes

Related possibilities (Proust)

Er zijn best veel grote schrijvers die bijna niemand kent en dus nooit gelezen worden. Er zijn ook veel schrijvers die iedereen kent, en vrijwel nooit gelezen worden. Er zijn ook schrijvers waar veel mensen weleens van gehoord hebben, maar die vrijwel niemand gelezen heeft. Proust is van de laatste categorie. Ik heb hooguit 5 pagina’s van Proust geprobeerd te lezen, maar het was niet aan mij besteed destijds – ik denk ongeveer 30 jaar geleden.

Maar sinds vandaag denk ik dat ik Proust kan lezen, en dat ik het in de juiste context kan zien. Dat zit zo: Ik luisterde een boek van Walter Benjamin, Reflections in het Engels, vooral aantekeningen. (hier affiliate link) Koop vooral, je wil dit niet missen. Het is slecht voorgelezen, de stem van de lezer is te zwaar, waardoor ik het niet helemaal kan volgen. Ik heb de snelheid wat hoger gezet, en dan is het beter te verstaan, maar dan gaat het eigenlijk te snel.

Anyways, hij had het over het concept “related possibilities”, in het werk van Proust.

Ik weet niet of ik me juist uitdruk, maar ik heb vaak een trigger nodig om iets te begrijpen, of misschien gevoelsmatig contact te maken, bewust. De trigger is de eigenlijke context, waardoor “het kwartje valt”. Vóór die trigger las je de tekst zonder de context, waardoor het geen betekenis had. Zonder de context is het niet significant.

Bij “related possibilities” kan ik me van alles voorstellen. Maar tegelijkertijd is het ongrijpbaar.

Een beter voorbeeld eigenlijk, van dat je iets door iets anders begrijpt, is dit: Ik probeerde vroeger, als goed academiestudent, en latinist, Epictetus te lezen. Dat resoneerde totaal niet. 0,0. Wat een vlakke, dooie teksten. Later snap je ook, dat het moeilijk is om te vertalen, en het is )te’ lang geleden voor het laatst vertaald. Maar de trigger waardoor ik Epictetus begreep was David Goggins.

David Goggins is een ultra atleet met een verhaal. Orrdeel zelf. Maar door die drive om mensen te bekeren tot een goed leven, als je daarmee de teksten van Epictetus leest, valt alles op zijn plaats.

Het is trouwens ongelooflijk in hoeverre de Amerikanen met name de stoa zo serieus nemen.

Epictetus was een slaaf, ofwel, correct uitgedrukt, een tot slaaf gemaakte. Dat is niet niks. Dat is toch een ernstiger situatie dan die van een horige, die ook een slaaf is. Er is een subtiel verschil, dat de impact groter maakt. Als slaaf ben je bezit. Als horige ben je tenminste nog een horige. Ook een slaaf, maar gevoelsmatig is de verhandelbaarheid van een slaaf, omdta het een object of in een groep een commodity wordt, is dat een heel veel passievere positie. Je bent een object, en jouw omstandigheden zijn gebaseerd op het feit dat je een object bent. Met een object kun je ook een zeer innige relatie hebben, maar het blijft een object. In alle machtsverhoudingen zit dat element, maar slaaf is wel de extreemste menselijke positie. Ik las alleen de tekst, dus het had niet dat licht.

Later was hij overigens een vrijgelatene. Hetzelfde met Marcus Aurelius: dezelfde tweespalt; alles om hem heen was verwoesting, hij schreef zijn "meditaties' tijdens veldslagen.

Wij Europeanen lezen vermoed ik minder boeken dan de Amerikanen. Voor ons is onze cultuur zo vanzelfsprekend dat we er geen kennis van hoeven te hebben.

Ieder heeft zijn eigen mythologieën. Een Europeaan die in Europa geboren is, heeft niet het Europeaan-zijn als mythologie. Een Amerikaan met een (deels) Europese achtergrond wel. Ik heb bijvoorbeeld deels een Aziatische achtergrond. Het Aziatisch-zijn is voor mij een mythologie.

Een tot slaaf gemaakte wordt beroofd van zijn grond van bestaan, en haalt zijn identiteit uit een mythologie.

Nu is dat allemaal niet perse alleen maar negatief, maar het kost veel meer moeite om te leven, als dat een aspect is van jouw bestaan. Het opbouwen van een mythologie, of meerdere mythologieën.

Oja, nog een leuke anecdote en boekentip: het boek is denk ik bijna niet te krijgen, maar de zee van mijn verloren verhalen van Marquez is de ultieme aanrader. De anecdote:

(Die anecdote volgt nog. Ik heb een mooie anecdote, maar volgens mij kan ie nog wat beter. Het mooiste is het als een anecdote, of kort verhaal, eindigt met een "inzichtgevend moment", of een katharsis die ook nog eens inzicht geeft. Of hoe dan ook.)

Van Gabriel Garcia Marquez, het kortste verhaal: Een jonge muis verlaat het hol, en ziet een vleermuis. Hij rent terug: "Mam, ik heb een engel gezien".

Okee, de anecdote uit "De zee van mijn verloren verhalen" (hier een affiliate link naar de Engelse versie). Gabriel Garcia Marquez heeft de Nobelprijs gewonnen. Hij wordt uitgenodigd in Zweden. Hij ondergaat een ceremonie, krijgt een geldbedrag, en hij krijgt ook een prachtig gebonden boek, met daarin alle Nobelprijswinnaars sinds het begin van de Nobelprijs. Aan het eind van het boek, tussen de andere nobelprijswinnaars, staat zijn naam. Gabriel Garcia Marquez. Zijn vrouw is er niet bij, hij denkt aan haar, hij denkt aan zijn familie. Hij denkt aan een specifiek moment, toen ze ruzie hadden over geld. Altijd ruzie over geld. Die frustratie, en dat schuldgevoel. Het is een overweldigende avond. Hij wordt met een taxi naar het huis van de toenmalige premier van Zweden, Olof Palme, gebracht voor een diner. Het eerste wat hem opvalt is dat een premier van een rijk land in zo'n bescheiden huis woont. Aan het diner zitten de overige nobelprijswinnaars, en wat mensen die hij alleen van de televisie kent, waaronder Bill Clinton, Desmond Tutu en nog anderen. Wat hem opvalt is hoe enorm groot Bill Clinton is, maar ook hoeveel kennis hij heeft van literatuur.

Hij drinkt veel, misschien teveel, want het overvalt hem. Hij verlangt halverwege de avond naar zijn hotelkamer.