Ronald Oosterhof Logo

Ronald Oosterhof

In the 90s I studied at the Willem de Kooning Academy in Rotterdam. Next to my artwork and writings, I work in (mental) health care, and cultural crossovers as a social entrepreneur and consultant.

This web page is meant to show my writings and art works. Most of it is from the last two years. I update it irregularly. I am trying to connect my other accounts to it “as we speak” (may 24).

Moreover
Lopburi

There´s a lot of inspiring places in the world. I feel eternal gratitude to Lopburi, where I worked a lot. 

PORTFOLIO

All 1 tot 30 30 tot 91 91 tot 107 107 tot 117 117 tot 133 133 tot 149 149 tot 208
Scroll to Top

Works and Notes

Ik zag eens een documentaire over een ontvoering in, ik meen, Colombia. Dat schijnt daar relatief wijdverbreid te zijn, ontvoeringen, voor losgeld. De desbetreffende gegijzelde werd na twee jaar bevrijd. Wat bijzonder was, was dat men het moment van zijn bevrijding filmde, en het moment dat hij zijn vrouw weer voor het eerst zag.

Gedurende de tijd dat hij gegijzeld was, had hij de gewoonte, of misschien zelfs obsessie, ontwikkeld om zoveel mogelijk van zijn gedachten op te schrijven. Hij schreef in eerste instantie op papier dat hij bij zich had toen hij ontvoerd werd. Hij verstopte het papier, stijf opgerold, in de riem die hij doeg toen hij ontvoerd werd. De riem had namelijk een ritssluiting aan de binnenkant, waar je van alles onzichtbaar op kon bergen.  

Hier op amazon te koop, koop vooral, niet alleen omdat ik affiliate inkomsten heb, maar ook omdat dat gewoon je leven een stuk menselijker kan maken, in bepaalde omstandigheden. Ik hoop dat je vrouw, of man, of wie dan ook, het happy end filmt tegen die tijd. En stuur het vooral op!

(De affiliate links moeten nog ingevoegd worden)

Anti-Theft Leather Cash Belt

(Riem met verborgen opbergvak)

(Potloodset)

(licht papier)

Na een tijdje was het papier op. Hij leerde om tussen de regels te schrijven. Nog weer later, het papier was snel vol, en hij zat er twee jaar tenslotte, zag hij dat als hij een tweede laag eroverheen schreef, het nog best leesbaar was. Dat was een uitkomst, want het gebeurde maar weinig dat hij nieuw papier vond. Evenals potloden. De enkele keren dat hij zelfs maar een stompje potlood kon bemachtigen, of een stukje papier, waren de hoogtepunten uit zijn gevangenschap.

Het moment dat hij zijn vrouw voor het eerst zag, was hij verbijsterd. Je zag hem worstelen met zijn gevoel. Met dat verwilderde haar, vermagerd, grote ogen. Hij wist duidelijk niet wat te doen, maar toen, als bij ingeving, maakte hij zijn riem los, en opende de ritssluiting, om al het papier eruit te trekken, en te laten zien aan zijn vrouw: "Kijk, kijk!" Er kwam heel wat papier uit die riem.

Het is een mooi beeld, over de inherente wil om te communiceren, en zich te uiten, maar ook het extatische van het moment, al dat verkreukelde papier, dat als bloemen, als vlinders, tevoorschijn komt, dat wat een mens voelt, juist wanneer die afgesloten is van zijn of haar geliefden, en niets meer zeker lijkt. En ook, wanneer die dat weer terugvindt.