Ronald Oosterhof Logo

Ronald Oosterhof

In the 90s I studied at the Willem de Kooning Academy in Rotterdam. Next to my artwork and writings, I work in (mental) health care, and cultural crossovers as a social entrepreneur and consultant.

This web page is meant to show my writings and art works. Most of it is from the last two years. I update it irregularly. I am trying to connect my other accounts to it “as we speak” (may 24).

Moreover
Lopburi

There´s a lot of inspiring places in the world. I feel eternal gratitude to Lopburi, where I worked a lot. 

PORTFOLIO

All 1 tot 30 30 tot 91 91 tot 107 107 tot 117 117 tot 133 133 tot 149 149 tot 208
Scroll to Top

Works and Notes

Als je schrijft over mensen, dan is dat vaak gebaseerd op waarnemingen uit het leven. Mensen willen karakters zien, liefst herkenbaar. Het is vervolgens prettig als deze karakters botsen met de een of andere moraliteit. Want zo gaan we door het leven, tastend naar houvast. Maar zou het niet veel leuker zijn als mijn karakters juist volledige vrijheid zouden ervaren, dacht de schrijver. Dat er niets romanachtigs aan zijn personages zou kleven, dat zij werkelijk zijn zoals mensen kunnen zijn, in je verbeelding ?

Maar wat verbeeld je je, denk je dat er een mens op de wereld is die niet lijkt op tienduizenden anderen? We worden allen vastgehouden door de wetten en structuren om ons heen. Je zou een roman moeten schrijven over driejarigen, zou je die volledige vrijheid aan je personages willen bieden.

In elk geval, dat was wat hij dacht toen hij begon. Maar het hinderde hem niet. Hij nam gewoon een personage, een man van ongeveer 32 wonend in Nederland. Het meest veilige beroep voor de hoofdpersoon in een verhaal is die van schrijver, of een ander creatief beroep. En zo ging hij dus aan de slag. Edo heette de man. Hij leefde alleen, zonder huisdieren, en hij schreef vooral korte verhalen.